วิเศษ

เพราะว่าไม่รู้จะทำยังไง รู้แต่ว่าอาการดีใจของปอเอ๋อ กำลังกำเริบอีกตามเคย

ไม่รู้ว่าจะยิ้มยังไง ให้รู้ว่าข้าพเจ้าดีใจที่สู๊ดดด.....

ก็เลยถ่ายรูปภาพโป๊สการ์ดมาให้ ว่ายิ้มแบบนี้ละ ยิ้มของข้าพเจ้าที่ดีใจ

ข้าพเจ้าทราบ ไม่รู้ว่าเวร หรือ "กรรม" นำพาเรามาพบกัน หุหุ

ใครจะไปเวง เป็น กรรม เลิกกันเองน่ะ จบข่าวเรื่องนี้ไว้ก่อน วันนี้มีเรื่องเม้นหลายเรื่อง

พูดไปพูดมาเดี๋ยวจะลืมกันไปสะหมด "สมองชอบเฟ่อ"

**-*--***---****----**-**

ตั้งแต่ข้าพเจ้าได้ทำงานในที่ใหม่ ความอดทน อดกลั้น เกิดขึ้นในตัวข้าพเจ้าอย่างแรงกล้า

ข้าพเจ้ามีที่ทำงานที่ใหญ่โตโอฬาร "แต่มีคนทำงานกันแค่ 2 คน"

ซึ่งต่างจากที่เก่ามาก 5 เดือนผ่านไป ตัวข้าพเจ้าเริ่มสุขุมมากขึ้น

ไม่ใจร้อน "เพราะไม่มีใครมาให้กวนใจหรือชวนทะเลาะ"

ข้าพเจ้ากินเป็นเวลา 12.00 น. เป๊ะ

ข้าพเจ้าต้องออกไปรับทานข้าวหลังที่ทำงาน "หรือไม่ก็ไปหาเพื่อนเก่าที่ทำงานเก่า"

ยิ่งไปยิ่งน้อยใจตัวเอง อิจฉาคนอื่นที่มีเพื่อนแล้วอยู่ด้วยกัน "ข้าพเจ้าอิจฉาน่ะ"

เพื่อนที่เราคิดว่า ใช่ กับต้องมาแยกที่ทำงานกันสะงั๊น

ที่ทำงานของข้าพเจ้าเหมือนบ้าน "นาน ๆ ถึงจะมีคนมาเยี่ยม" ส่วนมากคนที่มาเยี่ยม

จะเป้นผู้ด้อยโอกาส ผู้พิการ "คนตาบอด, คนติดเชื้อ, ขอทาน ฯลฯ ซึ่งคงมีอีกมากในโอกาสหน้า

และทุกครั้งที่พวกพี่ ๆ เค้ามาเยี่ยมกัน ก็จะทำให้ข้าพเจ้า กลัว..เวลามีคนมา ข้าพเจ้า

จะวิ่งไปหาแม่บ้าน ซึ่งแม่บ้านก็หน้ากลัวอยู่แล้ว "และชอบทำหน้าเอ๋อ เหมือนข้าพเจ้า"

พอวิ่งไปหา แทนที่แม่บ้านจะช่วยเหลือข้าพเจ้า "กลับชวนให้ข้าพเจ้าหลบซ่อน" สะงั๊น

ไม่จริ๊งง...ข้าพเจ้ากลัว ก็แบบว่าอยู่กัน 2 คน ใครก็ไม่รู้อยู่ ๆ เข้ามาหากันแบบนี้ อันตรายก็ดี

ไม่อันตรายก็ดี ทุก ๆ อย่างทำให้ข้าพเจ้าหลอนได้หมด แม้แต่เวลาเข้าห้องน้ำคนเดียว

ซึ่งมักจะได้ยินเสียง เหมือนนกยักษ์ตัวใหญ่ ๆ กระโดดอย่างแรง "ก็เข้าห้องน้ำอยู่"

มันกระโดดแรงสะอย่างงําน ...ตัวข้าพเจ้าก็แทบล่วงโถส้วมเลยอะไรก็หดไปหมด

สรุปว่าที่ทำงานข้าพเจ้าหย่ายยย...แต่หลอน 555+

ช่วงนี้ นายใหม่ของข้าพเจ้ากำลังจะย้ายไปเป็นอธิบดีที่กรมฯ

และเหตุนี้ จักต้องเปลี่ยน นายกเหล่ากาชาดใหม่

ข้าพเจ้าดีใจมาก...ซึ่งนายกคนปัจจุบันนี้ สอนให้ข้าพเจ้ารู้ถึงโลกมนุษย์และความเป็นไป

ว่าสังคมของคนเรา แยกแยะระหว่างคนจน และคนรวย คนรวยมักเอาหน้า คนจนก็ไม่ได้หน้า 55+

ทุกคำพูดของท่าน สอนให้ข้าพเจ้าได้รู้ว่า "ต้องอดทนและสู้" เพราะถ้าไม่สู้

จะไม่มีเงินเดือนใช้ และถ้าต่อไปเจอนายที่ใจร้ายกว่านี้ เราก็จะผ่านมันไปได้

และข้าพเจ้าก็สวดมนต์ไหว้พระทุกคืนเมื่อรู้ว่า นายของข้าพเจ้ากำลังจะมาตรวจงาน

ขี้หด ตดหาย ก็ว่าได้ "ไม่โหดน่ะ แต่ระเบียบจิ๊บ เลย"

ไม่เป้นคนขี้โมโห แต่ด่าโคตรเจ็บ ด่าแบบผู้ดีมีที่ไหนกัน

เค้าเคยบอกกับข้าพเจ้าว่า เวลาพูดกับนาย ห้ามคำว่า "จ้า"

เพราะว่ามันเป็นคำของชาวบ้าน เราทำงานแบบนี้ เปลี่ยนจากจ้า เป็นค่ะจะสวยว่า

เรียนถึงตั้งระดับไหนแล้ว ดูการะเทสะบ้าง "มันหยาบตรงไหนค่ะพี่น้อง"

ดิฉันก้มรับคำ ทั้งน้ำลายยย และน้ำตา...เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่ข้าพเจ้าทำงานใหม่ ๆ แล้ว

ตอนนี้ไม่มีแล้ว และอาจจะไม่ได้ยินเสียงแบบนี้แล้ว

ขอภาวนาถ้าหากเปลี่ยนนายใหม่ ขอให้นายคนใหม่เข้าใจในตัวข้าพเจ้า รักและเอ็นดูข้าพเจ้า

เหมือนที่ข้าพเจ้าจริงใจและยินดีบริการเค้าด้วยเถอะ เพี้ยง......

จบด้วยภาพอุบาศ ด้านล่าง

*

*

*

*

V