ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่ฉันมีโลกส่วนตัวมากเกินไป และฉันก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัวฉันมาก
ฉันมักจะมาที่นี่ เพราะรู้ว่ามันเป้นที่หลบซ่อนได้ดี ฉันอยู่ที่นี่ได้นานพอฉันสบายใจฉันก็ไป 55+
บางครั้งฉันท้อ ที่การงานของฉันเริ่มต้นได้สวย แต่ขณะนี้ฉันเหมือนโดนบังคับ ฉันเหมือนคนผิด
ฉันอยากให้มันเคียร์ในเร็ววันนี้ เพราะฉันก็ไม่อยากทำงานร่วมกับผู้สูงวัยเช่นกัน
บางครั้งฉันท้อ ฉันเครียดฉันอยากไปเที่ยว "แต่ต้องเจียมตัวเพราะรู้ว่าเงินที่ฉันมีฉันต้องเก็บ"
บางครั้งฉันท้อ ฉันรู้ว่าสักวันต่อจากนี้ ฉันต้องนึกถึงอนาคตบ้าง
ฉันสามารถเรียนรู้ได้ว่า จากการที่ฉันเคยประหยัดต่อไป ต้องประหยัดให้มากกว่าเดิม
ฉันเคยคิดว่า ฉันอยากทำอะไรให้คนที่ฉันรัก "แต่ตอนนี้ฉันมักจะคิดว่า มันจะพอไหม"
ฉันกลัวว่าสักวัน ถ้าฉันหมดงาน หมดเงิน ฉันจะทำอะไรให้คนรัก
ฉันไม่รู้ว่าอีกนานไหมกว่าที่ฉันจะไปหาคนรักของฉันได้อีก
ฉันมีเพื่อนที่รู้ใจ แต่ฉันมักเสียใจที่วันเวลาที่สำคัญของพวกเค้าฉันมักจะลืมไปหมด "เช่นวันเกิด"
ฉันมักเรียนรู้อะไรใหม่ๆ เสมอ แต่ฉันมักจะโง่
ฉันเหนื่อยจัง...........
2 ความคิดเห็น:
มันก็แบบนี้ล่ะน้องเอ๊ย
คนเราเรียนรู้กันทุกวันตราบใดที่ยังมีลมหายใจ
พี่ก็เหนื่อย ทกุคนเหนื่อย
แต่อย่าเหนื่อยนาน เพราะมันจะทำให้เรายิ่งจมลึกกับมันลงไปอีก
เป็นกำลังใจให้ สู้กันไปต่อไปเด้อ
อย่าคิดมากนะน้อง ..
โลกส่วนตัว .. ชื่อก็บอกอยู่แล้ว
มันคือที่ที่ เราคือตัวเรา ... งงแมะ ....
ยังมีเวลาให้เรียนรู้อีกเยอะ ... สู้ ๆ นะคับ
^__________________^
จะกินปลาแรด
จะกินปลาหมอ
จะกินซาลาเปา
จะกินหนมปังสังขยา
จะกินทุกอย่างที่ขวางหน้า
5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 +
แสดงความคิดเห็น