กฎเหล็กในบ้าน

มันรู้สึกแย่จังเลย เวลาที่ใคร ๆ มีปัญหาปอไม่สามารถยิ่นมาไปช่วยได้เลย

ทั้งที่ใจมันโอเค รับปาก ตกลงกันแล้วว่าจะไป นี่และน่ะ ชีวิตครอบครัว

การที่ถูกดูแลมาในครอบครัวตั้งแต่เล็ก ๆ ทำให้รู้ว่า เออ นี่แหละ กูยังไม่โตสักที

แต่เชื่อไหมทุกๆ ครั้งที่คิดว่า เมื่อไหร่ที่ปออายุ 20 ปี นั่นแหละ ขอปลดปล่อยชีวิตสักทีเหอะ

แต่มันก็ไม่เป็นตามนั่น ความห่วงหาอาทรมันเริ่มปี๊สกว่าเดิม หลังจากที่ 20 มา 4 ปีแล้ว ความห่วงนั้น

ที่ครอบครัวมีให้ต่อปอมันใหญ่หลวงสะเหลือเกิน

และวันนี้ เป้นอีก 1 วัน ที่ทำให้รู้ว่า ตัวกรุเริ่มเลวอีกแล้ว ด้วยการพูดจากรุนแรงใส่ครอบครัว

ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันไม่ดีจริง ๆ เรื่องมันเกิดที่ว่า วันนี้เพื่อนปอมีปัญหาทะเลาะกับแฟนรุนแรง

และต้องรีบไปโอนรถมาเป้นของตัวเอง (เพราะเริ่มรู้ว่ามันต้องเลิกกับแฟนแน่ ๆ ) และนั่นคือปัญหา

อะไรก็ได้ที่ทำเพื่อเพื่อนได้ ปอทำให้ทั้งนั้น เพื่อนมาที่หนึ่งน่ะ ทั้ง ๆ ที่เพื่อนกำลังเสียใจอย่างมาก

และขับรถก็ไม่คล่อง พูดถึงว่าระยะทางจากอุทัยธานีไปแพร่ มันก็ใช้เวลาอยู่สำหรับคนที่เพิ่งหัดขับรถ

ห่วงที่สุดคือ สาว ๆ เค้าไปกัน 2 คน คนที่ไปด้วยก็ขับไม่เป็นเช่นกัน แต่ถ้าปอไปด้วยก็ขับไม่เป็น

แต่เป้นกำลัวใจให้ได้ ไปทำตัวฮาให้ได้ ไปทำให้คนขับไม่หลับในได้ อย่างน้อยก็ไปคุ้มครองสาว ๆ ได้

(ทั้งที่ไม่แมนเท่าไหร่ แต่ใจ แมนเกินจริง มีความรับผิดชอบสูงมีความปลอดภัยในตัวตลอด)

สรุป ....เป็นคนไม่เคยพูดความจริงกับครอบครัวเลยเวลาไปไหนมักจะโกหกเพื่อความสบายใจตลอด

แต่วันนี้ ขอตรง ๆ ว่าจะไปเป็นเพื่อนเพื่อนที่แพร่น่ะ ไปวันนี้ตอนนี้ด้วย เพื่อนจะไปโอนรถ

คนในครอบครัวแย้งขึ้นมาทันที ไปกี่คน มีผู้ชายไปหรือป่าว ถ้าหากยางแตก โดนขว้างกระจกรถ

จะทำกันยังไง ต่อให้ไปก็ไปช่วยเค้าขับรถไม่ได้ (นี่แหละกุถึงจะไปเรียนขับรถไง)

อารมณ์หงุดฟงิดกระฟัดกระเฟี๊ยดสุดๆ หลังจากได้ยินเสียงปี๊ส ๆ ไม่หยุดของผู้เป็นพ่อ

ทั้งๆ ที่รู้ว่าถ้าพูดมาก ดิฉันคนนี้จะมีอารมณ์เช่นกัน .....แต่ขอระงับอารมณ์นั้นด้วยน้ำเย็น ๆ ในห้องน้ำ

ทำให้ใจเย็นได้บ้าง เรื่องมันก็เงียบไปได้

แม่ก็มาถามอีกว่า ...ไปกันกี่คน ..(รู้นะว่าหวังดีอยากถามว่าไปกันเยอะไหม)

แต่เอาเหอะ...ไม่เป็นไร แต่อย่าให้มีรถน่ะรับรองได้คุณ ๆ ทั้งหลายจะไม่ได้มาห้ามแบบนี้อีกแล้ว

คุณจงกลัวไว้เลยในอนาคตข้างหน้า เพราะบางทีคุณอาจจะเห็นหน้าลูกสาวคนนี้ 2 วันครั้งหรือ

อาทิตย์ละครั้งก็ได้ แต่คุณเชื่อไหมถ้าคุณให้ฉันไปวันนี้ หรือไม่ก็เงียบเรื่องนี้ไว้ แล้วคุยกันใหม่

ตอนที่ฉันกลับมาแล้วจากแพร่จะดีกว่า .......... แต่ฉันก็ยอมทิ้งเพื่อนฉันให้เดินทางกันไป 2 คน

ถ้าเพื่อนฉันเป็นอะไรไปละ......ฉันไม่กลัวถ้าฉันต้องเป็นอะไร.........(แต่พวกคุณกลัวใช่ไหม)

กลัวจะไม่มีคนให้บ่น กลัวจะไม่มีคนให้รำคาญใจใช่ไหม?